Six

- Perspektywa Cassie -

Smutek i rozczarowanie . To jedyne co teraz czułam , patrząc na bruneta siedzącego z głową w dłoniach . Bo każdy zawsze ma malutką nadzieję , że jednak nie wszystko stracone . Że da się jeszcze wszystko naprawić .

Że może uda nam się wybaczyć . Że ta osoba będzie się starała . Jednak to zawsze gdzieś znika .

Nie czujemy już tego , gdy stajemy twarzą w twarz z ważną dla nas osobą . Możliwe , że najważniejszą .

Ale my nie chcemy ,żeby tak było . My nie chcemy by ta osoba była dla nas kimś więcej . My sobie tylko wmawiamy , że tak nie jest . Ale w głębi duszy wiemy , że okłamujemy samych siebie . I nie jest nam z tym na rękę . Bo to jest uciążliwe . Cholernie uciążliwe . Próbujemy sobie dać z tym radę . Nie przejmować się tym . Na początku może nam to wychodzić , ale potem wymiękniemy . Poddamy się . Najczęściej chcemy rzeczy nierealnych , niewykonalnych . My możemy chcieć , ale nie zawsze musi nam się udać . W  moim przypadku na pewno się nie uda . Świadomość , że widzimy osobę która nas zraniła . Świadomość tego , że już nie będzie tak jak dawniej ..Tylko nas dobija . My dobijamy samych siebie . I zdajemy sobie z tego sprawę . Ale nie umiemy nic z tym zrobić . Bo to jest zbyt trudne dla nas . Z czasem się z tym pogodzimy . Może . Te wszystkie wydarzenia . Te wszystkie wspomnienia związane z nim . Są za dużo ważne dla nas , by tak po prostu zapomnieć . Nasz umysł , serce same nie chcą zapomnieć . Chcą zatrzymać cząstkę jego ,cząstkę tych małych rzeczy przy sobie . By mieć pamiątkę . By nie rozstać się na zawsze ..

Łzy ciekną mi strumieniami , gdy wtuloną w przyjaciółkę , myślę o tym co było kiedyś . Nie umiem się z tym pogodzić . Nie umiem myśleć racjonalnie , w tej chwili . Dziewczyna pociesza mnie . Przynajmniej próbuje . Ale sama dobrze wie , że to nic nie da .

- To moja wina – usłyszałam jej głos .

- Nie Eleanor . To nie twoja wina . Nie możesz się obwiniać . To moje życie i ja muszę stawić mu czoło – odpowiedziałam przez łzy .

- Dobrze . Idziemy na obiad ? – nie wiedziałam czy to dobry pomysł .

- Okey . Ale się przebiorę – wydostałam się z uścisku dziewczyny i podeszłam do walizek . – Zaraz dojdę

- Poczekam – usiadła z powrotem na łóżku

- Przecież nic sobie nie zrobię – zaśmiałam się lekko

- Na pewno ?

- Tak – przekonałam ją . Wyszła z mojego pokoju . Nie wiem , czy mogę go nazwać moim . Bo nie wiem ile tu pobędę . Nie wiem ile wytrzymam . Ale na razie załóżmy , że to jest mój pokój . Weszłam do oddzielnej łazienki . Przemyłam zmęczona twarz . Poprawiłam delikatnie makijaż i naciągnęłam na siebie świeże ubrania . Tamte były przemoczone moimi łzami i czarnym tuszem , który przy tym się rozmazał . Tym razem pomalowałam wodoodpornym . Tak na wszelki wypadek , chociaż nie mam zamiaru znowu poczuć słonej cieczy na moich policzkach . Popsikałam się perfumem i wyszłam z pokoju . Kręconymi schodami zeszłam do kuchni , gdzie byli już wszyscy . Usiadłam obok Niall’a , tym samym naprzeciwko Harry’ego . Ale nigdzie indziej nie było miejsca .

Nie miałam wyjścia . Musiałam tam zająć miejsce . Odwróciłam od niego wzrok , gdyż on zawzięcie mi się przyglądał . Widziałam w jego oczach poczucie winy . Zrobiło mi się żal . Ale niech ponosi konsekwencje . A gdy go widzę czuję takie jakieś dziwne ciepło na sercu . Ale to niemożliwe . Przecież ja go nienawidzę . A może sobie tylko to wmawiam? Może jakaś cząstka mnie już mu wybaczyła ?

 - Perspektywa Harry’ego –

‘ Będziemy przyjaciółmi ? – zapytałem 4-letnią dziewczynkę

-Tak – odpowiedziała słodko

- Na wieki ?

- Na wieki – odparła

Połączyliśmy swoje małe palce i zawarliśmy obietnicę . ‘

Ale ja tej obietnicy nie dotrzymałem . I teraz tego żałuję . Żałuję tego , że ją zostawiłem . Żałuję , że się nie odzywałem . Żałuję , że wyjechałem do ojca . Bo może gdybym nie wyjechał teraz wszystko byłoby dobrze .

Siedziałby teraz i szeroko się do mnie uśmiechała . Nadal bylibyśmy przyjaciółmi . Na wieki .

Tylko jak zwykle , ja muszę coś zniszczyć . A potem tego żałować . Bo dopiero teraz do mnie dotarło , kim tak naprawdę jest dla mnie ta dziewczyna . Ale już nic nie mogę z tym zrobić . 

- W nocy . Nadal perspektywa Harry'ego - 

Nie umiem z tym żyć . Nie umiem żyć z poczuciem winy . Zasnąć też nie mogę . Chociaż próbuję od kilku godzin . Ona już pewnie śpi , to może to jest akurat ten moment . Wyszedłem z pod ciepłej kołdry i udałem się do pokoju brunetki . Uchyliłem lekko drzwi i wszedłem do środka . Spała . Podszedłem bliżej łóżka i nachyliłem się nad dziewczyną . Delikatnie ucałowałem jej czoło . 

- Przepraszam - szepnąłem ..

***

Przepraszam , że krótki . Ale dzisiaj bardzo źle się czuję . Nie wiem czemu . 

Dziękuję za poprzedni komentarz i za nominację do Liebster Award . 

Proszę o KOMENTARZE . 

Pozdrawiam ♥
http://one-way-1d.blogspot.com/