Nine

- Perspektywa Harry’ego –

Rozdarcie . To właśnie taka emocja mną teraz kierowała . Nie wiesz co masz zrobić w danej chwili . Z jednej strony chcesz zrobić coś bardzo ważnego dla Ciebie , ale z drugiej boisz się że tylko pogorszysz sprawę .

A może akurat coś zmienię ? Może akurat to zmieni moje życie ? Nie dowiem się , dopóki tego nie zrobię .

Wiemy , że kiedyś w końcu nadejdzie ta chwila , gdy nie będziemy wiedzieli co mamy zrobić . Będziemy rozdarci między dwoma osobami . Ja właśnie w takiej się znajduje . I nie umiem się do tego przyzwyczaić . Nie umiem przyjąć jej słów do mojego umysłu . Dla niektórych byłyby nieograniczonym szczęściem , a u mnie ? Nie mogę określić tego co czuje . Na pewno jakaś cząstka mnie w głębi cieszy się z tego co powiedziała , a raczej wykrzyczała dziewczyna . Ale druga ? Druga ma problem . Nawet nie zdajecie sobie sprawy jaki cholerny problem . Wydaje się to banalne , lecz takie nie jest . Nie wiem czy w ogóle dobrze ją zrozumiałem . Bo jeżeli to miało mieć inne znaczenie ? I tak nie układa mi się to w logiczną całość . Wiem tylko , że gdy pobiegnę za dziewczyną , zranię drugą . Ale przecież do Agnes nic nie czuję . Możliwe , że nie chcę jej skrzywdzić , w chwili gdy krzywdzę inną o wiele ważniejszą dla mnie osobę . Czym ja się przejmuję ? Odrzuceniem . Odrzuceniem od dwóch stron . Ale podobno trzeba kierować się sercem . A co moje serce czuje ? Odczuwa nieobliczalną ochotę przytulenia się do brunetki . Wybaczenia z jej strony . Cofnięcia czasu do lat , gdy mieliśmy tylko po szesnaście lat .

Zszokowanie ze mnie zeszło , ale na jego miejsce wkroczyło rozczarowanie . Rozczarowanie swoim własnym zachowaniem . Wyrwałem rękę z uścisku blondynki i jak najszybciej pobiegłem schodami na górę . Stanąłem pod drzwiami jej pokoju i mocno pociągnąłem klamkę w moją stronę . Zamknięte . Cholera jak ja się teraz tam dostanę ?

- Cassie otwórz . Wiem , że zwykłe przepraszam nic tu nie wskóra , ale ..przepraszam ! – odpowiedziała mi jedynie cisza z drugiej strony . Szloch to jedyne co w tej chwili usłyszałem . Nagle zamek się przekręcił , a w wejściu stanęła dziewczyna z jedną walizką . Omijając mnie dotknęła mojego torsu , zostawiając tym samym białą , prostokątną kopertę . Spojrzała swoimi błękitnymi oczami w moje i zbiegła na dół . Ostatnie co usłyszałem to trzaśnięcie drzwi i wołanie Eleanor . Momentalnie zbiegłem w tamtym kierunku . Ale było już za późno . Wyszła. Bezwładnie opadłem na kanapę i przypatrywałem się kawałku papieru w moich rękach . Obracając go w dłoniach , zauważyłem że reszta towarzystwa przygląda mi się uważnie . Natychmiastowo rozerwałem kopertę , wyjmując z niej zgiętą na kilka części kartkę . Rozwinąłem ją i zabrałem się za czytanie ..

' PRZEPRASZAM 

Cassie xx '

Moje dotychczas zaszklone oczy , wylały wodospad łez . To co ona tu napisała .. Ona czuje się skrzywdzona . Ale przecież ja skrzywdziłem . Nie mogę zaprzeczyć . Zgniotłem papier i rzuciłem z impetem o ziemię . Złość i smutek wychodziło ze mnie wszystkimi stronami . Gwałtownie wstałem i moje policzki jeszcze bardziej wypełniły się wodą . Rozżalony przytuliłem się do Louis’a . Nic nie mówił . Rozumiał mnie . Wszyscy mnie rozumieli .. Zupełnie zapomniałem o Agnes stojącej i przyglądającej się temu wszystkiemu . Była na tyle mądra , że zrozumiała moje aluzje i wyszła z naszego domu ..

- Perspektywa Cassie –

Myślałam , że tym listem zakończyłam wszystko . Ale zrozumiałam jaki błąd popełniłam , gdy wyszłam z villi przyjaciół . Słyszałam wołanie El , ale nie obchodziło mnie to w tej chwili . Słone łzy wędrowały cały czas po mojej twarzy , docierając do chodnika , po którym aktualnie szłam . Nie mogłabym w tym momencie spojrzeć mu w oczy . Nie po tym wszystkim co mu powiedziałam . Owszem , było to prawdą . Ale nie całą . Ciągnąc walizkę dotarłam do domu mojego brata . Wystarczyło , że jeden raz zapukałam do mahoniowych drzwi , by już po chwili znajdować się w środku mieszkania . Odstawiłam bagaż i wtuliłam się w ciało Mat’a.

Nic się nie zmieniło . Nadal z moich oczu wydobywały się łzy , których nie umiałam zatamować .

- Powiedziałam mu – odezwałam się po kilku minutach ciszy w pomieszczeniu

- I jak się czujesz ? – spytał z troską . Wiedziałam , że mu też nie jest łatwo patrzeć na mnie w takim stanie , a nie innym .

- Beznadziejnie – mruknęłam wycierając przezroczystą ciecz ..

***

Możliwe , że zawiodłam Was tym rozdziałem . 

Źle się czuję , ale może jednak coś  z tego wyszło . 

Ogromnie dziękuję za siedem komentarzy pod poprzednim postem .

Mam nadzieję , że teraz też one się pojawią . 

Pozdrawiam ♥

Jak Żywi ♥