Five

KOMENTUJCIE BO TO OGROMNA MOTYWACJA ! 

Serce biło mi jak oszalałe .

‘ – Przyjadę i nadrobimy ten stracony rok – powiedział gdy wchodził do taksówki

- Obiecujesz ?

- Obiecuję

Zniknął .

Tak po prostu . ‘

Nie dotrzymał obietnicy . Nie umiem mu wybaczyć . Nie mogę . Po tym wszystkim co przeżywałam . Miałam ochotę wybiec z tego domu i nigdy nie wrócić . Ale to niewykonalne , bo aktualnie jestem w objęciach Niall’a , Zayn’a i Liam’a .

‘- Mamo ! Przyjechał już ? – krzyknęłam z entuzjazmem

- Tak , ale powiedział że idzie się przespać – odpowiedziała kobieta .

Zawiedziona wróciłam z powrotem do swojego pokoju .

Wyglądnęłam przez okno .

Okłamał Nas .

Chyba , że teraz śpi się  grając na konsoli ..’

Chłopcy odsunęli się od mnie . Zobaczyłam go , ponownie . W moim umyśle pojawiła się myśl , że już nie będzie tak jak dawniej . Nie udałoby się , choćbyśmy chcieli . On się zmienił . Ja się zmieniłam . Możliwe , że jesteśmy teraz dwoma różniącymi się od siebie światami .

- Jestem Harry – podszedł do mnie , z zamiarem przytulenia . Ale ja się odsunęłam . Zrobiłam tak samo jak on zrobił mi trzy lata temu . Nie poznał mnie . Bo gdyby poznał nie przedstawiałby się .

Ból . Znowu ból . Lekkie ukłucie w sercu i mało powietrza . Muszę dać radę . Nie poddam się . Nie pokażę mu , że jestem miękka . Też umiem walczyć i zawalczę .

- Wiem kim jesteś – powiedziałam . Po moim policzku spłynęła jedna , samotna , przezroczysta łza . Odsunęłam się jeszcze bardziej , ale wpadłam na Louis’a . Spojrzałam na niego . Patrzył na mnie ze wzrokiem przepełnionym współczuciem . Dam radę . Teraz spoglądnęłam prosto w zielone oczy bruneta .

- No wiem , z gazet – uśmiechnął się , jednak ja tego nie odwzajemniłam . On się zmienił . A tego nie chciałam . Chciałam by został takim nastolatkiem , którego znałam wcześniej . Pomocnym , opiekuńczym , wesołym . A teraz ? Teraz widzę w nim bezczelnego , rozpieszczonego i zadufanego w sobie nastolatka . Może się mylę , a może nie . Może tylko teraz udaje . A może źle to zaimportowałam . Nie wiem .

- Nie  - odparłam cicho  - Nie poznajesz – mówiłam sama do siebie ,- ale on to usłyszał .

- Czego nie poznaje ? Ciebie ? Przecież ja Cię nie znam ! – w tym momencie , coś mnie tknęło . Poczułam , że nie mogę sobą pomiatać . Pokaże mu co czułam przez te lata . Pokaże , że czegoś się nauczyłam . Pokażę , że umiem walczyć .

- Ah tak ? A ja Ciebie znam i ty mnie również . Bardzo dobrze – odezwałam się sarkastycznie . Reszta byłą wyraźnie zdziwiona moim zachowaniem . Przecież tylko El i Louis z tej zgrai wiedzą o mojej przyjaźni z nim .

- To ciekawe , bo jakoś sobie nie przypominam – zaśmiał się

- A ja przypominam . I pamiętałam trzy lata .

- O co Ci chodzi ?! – krzyknął

- Odświeżmy twoją pamięć – zaczęłam – Przypomnij sobie lata kiedy miałeś 4 lata . Przypomnij sobie plac zabaw . Przypomnij sobie huśtawki . Pamiętasz ?- chłopak miał zakłopotaną i zdziwiona minę . Pokiwał głową na nie . Zabolało mnie , ale muszę coś wskórać . – Przypomnij sobie małą 4 letnią dziewczynkę z dwoma kiteczkami . Przypomnij sobie jak pomagałeś jej się rozbujać . Pamiętasz ? – zapytałam . Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech . Czyli pamięta . Pokiwał głową na tak – Tą dziewczynką , jestem ja – zakończyłam

 - Perspektywa Harry’ego-

‘- Poczekaj . Pomogę Ci – odezwałem się , wstając z huśtawki . Złapałem za łańcuchy bujawki , na której siedziała brunetka . Lekko ją rozbujałem i powróciłem tam gdzie siedziałem wcześniej .

- Dziękuję – odparła

- Nie ma za co – odpowiedziałem trochę niezrozumiale .

Po upływie pięciu minut usłyszałem głos mojej mamy.

Wstałem i odszedłem , lecz w połowie drogi się zatrzymałem i wróciłem .

Podszedłem do 4-latki .

- Spotkamy się jeszcze ? – spytałem robiąc słodkie oczka

- Dobrze – powiedziała i zeskoczyła z siedzenia .’

Nie to niemożliwe . To nie może być ona . Przecież ona mnie nienawidzi . Widzę to .

Ból rozszywający się po moim sercu i umyśle . Ból spowodowany swoim własnym zachowaniem . Ból tego , że straciłem tak ważną dla mnie osobę .Dopiero teraz to do mnie dotarło . Dotarło do mnie wszystko . Dotarły do mnie wspomnienia .Dotarło do mnie poczucie winy . Nie rozumiem samego siebie . Teraz powinienem ją przeprosić , chociaż  by nie pomogło . Ale nie umiem .

Nie umiem się do niej odezwać . Tak jakby ktoś odebrał mi głos . Nie umiem patrzeć jak ona płacze . A płacze . Przez mnie . I zdaję sobie z tego sprawę . Ale nie umiem nic z tym zrobić .

Skrzywdziłem ją . Skrzywdziłem samego siebie . Skrzywdziłem te wszystkie lata . Skrzywdziłem naszą przyjaźń ..

***

Przepraszam , że taki krótki . Ale tak planowałam zakończyć ten rozdział .  

Dziękuję za poprzedni komentarz ! 

Dodawajcie się do obserwujących !

Będą SZCZERE komentarze ? Mam nadzieję , że będą .

Pozdrawiam ♥