Twelve

Zanim przeczytacie , jak ktoś chce może obejrzeć zwiastun rozdziału , który zrobiłam z nudów ;)

Nie jest zbyt idealny , bo mój pierwszy , ale ważne , że jest :)

-Perspektywa Harry’ego-

Ciemność , ból , krzyk , aż w końcu moje powieki mimowolnie się zamknęły.

-Perspektywa Louis’a-

-Harry ! –pisnąłem  jednocześnie z Cassie , zrywając się z miejsca . W tym jednym , jedynym momencie , strach opanował cały mój umysł i nie pozwolił podejść do nieprzytomnego chłopaka. Bałem się. Bałem się , że gdy podejdę bliżej poczuję , zobaczę to czego nie chciałbym nigdy. Oczy zalewające się słonymi łzami. Szok po zobaczeniu przyjaciela , leżącego w bezruchu na chłodnej ziemi. Moje ciało przeszły nieprzyjemne dreszcze , które spowodowane były widokiem Liam’a , sprawdzającego puls.

- I jak ? – spytał załamany Niall

- Słaby – chłopak pokręcił głową , a samotna łza spływająca po jego policzku , utworzyła wąska ścieżkę dla następnych – Dzwońcie po karetkę ! No szybko ! – Natychmiastowo oprzytomniałem i z prędkością światła , podbiegłem do przyjaciela. Nadal nic. Leżał. Zacząłem nim potrząsać ,a  hektolitry słonej wody ciągle wydobywały się z moich oczu .

- Harry ! Harry , obudź się ! No , Harry ! – dałem sobie spokój i rozluźniłem ucisk  na jego drętwych ramionach. Spuściłem głowę , tym samym klęcząc na trawie . Zacząłem garściami wyrywać zielona roślinność , krzycząc ile sił w płucach .

- Louis , spokojnie – poczułem czyiś dotyk na plecach. Chłopaki pomogli mi się podnieść i w tym samym momencie usłyszeliśmy dźwięk nadjeżdżającego pogotowia. Wparowali do ogrodu , sprawdzając raz jeszcze puls chłopaka . Pokręcili przecząco głową , zabierając go na nosze .

- Jeden z Was może jechać z Nami –oznajmił Nam jeden z ratowników.

- Louis , pojedź – powiadomił Liam. Spojrzałem tylko na niego , wdzięcznym wzrokiem i ruszyłem w kierunku pojazdu. Panowie nadal próbowali obudzić nieprzytomnego Styles’a , ale nic to nie dało. Jeszcze bardziej się załamałem i trzymając kurczowo rękę przyjaciela , prosiłem Boga o jego zdrowie.

-Perspektywa Cassie-

Moje ciało już nie reagowało. Patrząc w kierunku karetki w której leżał nieprzytomny chłopak , poczułam że tracę kontrolę nad samą sobą. Zaczęłam się osuwać. Na szczęście za mną stała w miarę opanowana Eleanor i czym prędzej mnie złapała. Wzięłam głęboki wdech i zlokalizowałam wszystko co działo się wokół.

- Na co jeszcze czekamy ? Jedziemy!-wydarłam się , wydobywając z siebie kolejne wiadro łez. Wszyscy posłusznie mi przytaknęli i zamówili taksówkę , bo jestem pewna , że nikt w tej chwili nie byłby w stanie prowadzić. Pojazd zjawił się po pięciu minutach i czym prędzej do niego wsiedliśmy. Rękawy od bluzki miałam całe przemoknięte , od wycierania wiadomo czego. Czy chociaż raz nie może być dobrze? Czy chociaż raz mogę nie płakać? Czemu akurat los ukarał mnie w taki sposób? On nie był niczemu winny! Nim zdążyłam się zorientować , wysiedliśmy przed gmachem białego budynku , którego z pewnością nikt nie lubi. Najszybciej jak potrafiliśmy , podbiegliśmy do pielęgniarki.

- Harry Styles! Co z nim?!-wykrzyczeliśmy równocześnie

-Proszę się uspokoić. Jesteście z rodziny?-przemówiła

-Jesteśmy przyjaciółmi-odparł zdenerwowany Zayn

-Przykro mi , ale nie mogę Was informować o takich rzeczach – już chciała odejść , ale ja zawołałam:

- Nasz przyjaciel spadł z drzewa. Jest nieprzytomny, a pani każe być spokojnym i mówi , że nie może nic powiedzieć?!- chyba jednak na nią podziałało, ponieważ podeszłą do nas i ostrożnie szepnęła:

-Sala 169-natychmiastowo ruszyliśmy w tamtą stronę. Byłam coraz bardziej zdenerwowana. Strach wprost paraliżował mnie od środka. Nareszcie dotarliśmy do celu. Na korytarzu siedział Louis z głową w dłoniach.

- Lou! Co z nim?!-krzyknęłam. Chłopak podniósł wzrok tak, że mogłam zobaczyć jego tęczówki przepełnione bólem i niekończącym się smutkiem.

-Nie wiadomo-taka krótka odpowiedź, ale ile emocji wywołała.- Kazali czekać.-Opadłam bezwładnie na krzesełko i podkuliłam nogi pod brodę. Nagle poczułam charakterystyczny zapach perfum , jednego z przyjaciół.

Przechyliłam głowę na lewą stronę i ujrzałam zapłakaną twarz Malik’a. Bez zastanowienia , wtuliłam się w niego mocno i czekaliśmy w takiej pozycji na lekarza. W pewnej chwili drzwi od gabinetu doktora się otworzyły , po czym wyszedł z niego mężczyzna w białym kitlu.

-Państwo do pana Styles’a?-zapytał

-Tak-odpowiedział Lou’i

-Jest prawdopodobieństwo , że przyczyną upadku była nie jaka mucha tse-tse. Jej jad wywołuje u ofiary silne zaburzenia mózgowe i inne. W tym przypadku jest to ..śpiączka.-powiedział ze współczującym wzrokiem. Zamarłam. Właśnie dowiedziałam się tego , czego nie chciałam.  Z powrotem opadłam na krzesło , tym samym wybuchając jeszcze większym płaczem niż poprzednio.

Rozpacz. Zdajesz sobie sprawę , że cały twój świat właśnie się zawalił. Najważniejsza osoba leży teraz w Sali szpitalnej , a do jej ciała przyczepione jest wiele różnych kabelków. A to wszystko przez jednego owada.

Życie jest zdecydowanie niesprawiedliwe. Dlaczego On , a nie na przykład Ja? 

***

Wiem , że krótki..

Przepraszam.

Niektórych z Was pewnie zaskoczyłam tą śpiączką..

No, ale cóż.

Dziękuję za poprzednie komentarze.

Chcecie więcej zwiastunów rozdziałów?

Czekam na komentarze :)

Pytajcie <klik>

Pozdrawiam♥