Twenty four

-Perspektywa Cassie-
Jasne światło, które wpadało przez uchylone okno sprawiło, że moje powieki otwarły się po długim śnie. Chociaż wtedy mój umysł odpoczął od wszelakich myśli i mógł w spokoju korzystać z chwili wytchnienia. Mocno się przeciągnęłam i odruchowo spojrzałam w bok. Niestety zauważyłam tylko samotną poduszkę z delikatnym wgnieceniem, na co od razu westchnęłam. Nie mając na co czekać, wyszłam z pod ciepłej kołdry ruszając do łazienki. Zmierzwiłam włosy, stojąc przed lustrem i uważnie szukając szczotki, która po chwili zajmowała się rozczesywaniem długich kosmyków na mojej głowie. Spostrzegając, że nieład został już doprowadzony do porządku, ściągnęłam z siebie za dużą koszulkę, bezczelnie przesiąkniętą perfumami Harry'ego i krótkie spodenki. Do rąk trafiły mi ubrania, które po kilku sekundach znajdowały się na mnie. Wykonałam ostatnie poprawki, przejeżdżając tuszem po rzęsach i wyszłam z pomieszczenia. Wiedząc, że nikogo nie ma w pokoju, skierowałam się na dół mając nadzieję, że kogoś znajdę. Nie myliłam się. Wszyscy siedzieli na kanapie, pałaszując kolorowe kanapki. Brakowało tylko Eleanor, która kilka dni temu wyjechała na sesje i Niall'a. Momentalnie się spięłam i szybko podeszłam do nich, chrząkając znacząco.
-Niall nie przyszedł?-zapytałam, chcąc się mylić.
-Nie.-odpowiedział zrezygnowany Liam, wstając z siedzenia. Ruchem dłoni pokazał mi, bym szła za nim do kuchni.
-Ty też myślisz, że...-zaczęłam, chwilowo przerywając. W ogóle nie chciałam dopuszczać do siebie myśli, które zaczęły gnębić mnie zaraz po zjawieniu się w salonie.
-Tak, rozważam dwie opcje. Albo został u tej dziewczyny, albo ktoś go uprowadził.-powiedział bezpośrednio, wywołując u mnie nieprzyjemne dreszcze. Dziękowałam mu za to, że wypowiedział słowa, których ja natomiast wypowiedzieć bym nie umiała.-Jednak sądzę, że gdyby rzeczywiście u niej został, dałby nam znać, nawet jeśli rozładowałby mu się telefon.
-Ale kto mógłby być zdolny, do takiego czynu jakim jest porwanie?- z nadmiaru emocji, musiałam oprzeć się o ścianę. Niall był taki niewinny. Chciałabym tylko tego, żeby teraz się tu pojawił i powiedział, że naprawdę został u niej. Chciałam, żeby był. Czy to aż tak wiele?
-Nie wiem.-chłopak pokręcił głową.-Myślę, że powinniśmy zaczekać do wieczora, bo inaczej nic z tym nie zrobimy.- poparłam jego słowa i spuszczając głowę, wbiegłam po schodach na górę.
To wszystko nie mieściło mi się w głowie. Przecież jeszcze wczoraj, siedział na tym łóżku, prosząc mnie o radę. Kim jest człowiek, który zniżył się do tak niskiego poziomu?
Kiedy tak leżałam, drzwi uchyliły się i do środka wszedł Styles, który natychmiastowo położył się koło mojej osoby.
-Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że coś się stało.-swoimi słowami, przerwałam ciszę panującą od dłuższego czasu. Jego palce mocniej zacisnęły się na mojej sylwetce, a on sam wtulił się w nią niczym małe dziecko.
-Wygląda na to, że miałaś rację.-mruknął cicho.
-Boję się.
-Skarbie.-podniósł głowę, spoglądając na mnie.-Jestem tu, znajdziemy Niall'a.
-Obiecujesz?
-Obiecuję.-szepnął, zbliżając twarz do mojej. Właśnie w tej chwili poczułam jego miękkie wargi na swoich i uświadomiłam sobie, jak bardzo go potrzebuję.
 -Perspektywa Niall'a-
Ciemno, pusto i zimno. Co z tego, że miałem na sobie bluzę? I ona po jakiś kilku godzinach, przestała mi wystarczać. Nienawidziłem świadomości, że jestem tu sam, w dodatku głodny. Mogła mnie chociaż wziąć na górę, jak już chciała, żebym był jej, ale nie. Ona wolała przetrzymywać mnie w tej cholernej piwnicy. Na samą myśl o perspektywie jakiegokolwiek bycia z Agnes, mój organizm robił koziołki i robiło mi się niedobrze. Kurczę, chciałem tylko znaleźć się w swoim łóżku i przytulony do poduszki, po prostu zasnąć. W jednej chwili, moje oczy zostały porażone przez jaskrawe światło, a w pomieszczeniu pojawiła się dziewczyna, której widok wcale mnie nie ucieszył.
-Przyniosłam coś do jedzenia.-o proszę, jednak ruszyła swoim mózgiem.
-Może powiesz mi, jak mam to zjeść?-spytałem, patrząc na miskę kisielu.
-Ja Cię nakarmię.-i właśnie w tej chwili, odechciało mi się jeść czegokolwiek. Dlaczego po prostu nie mogła rozwiązać mi rąk?
-Chyba nie skorzystam.-po wypowiedzeniu tych słów, ujrzałem jej zdziwione spojrzenie. Była zła, ale mnie to nie obchodziło.
-Słucham?
-Dziewczyno.-prychnąłem.-Chyba nie myślisz, że będę jadł Ci z rąk.-w moim głosie było czuć sarkazm.
-Dobra, w takim razie odwiążę Ci te ręce, ale zjesz przy mnie.-głośno westchnąłem, ale zmuszony byłem to zrobić. Nie chciałem umrzeć z głodu, a to było jedynym dobrym wyjściem z tej sytuacji. Podeszła, rozwiązała sznurki, a ja poczułem minimalną ulgę w nadgarstkach. Rozruszałem je lekko i zabrałem się do jedzenia. Miałem dość, tego wszystkiego.- Długo jeszcze?-usłyszałem jej zirytowany głos, gdy po kilku minutach nadal kosztowałem.
-Masz.-podałem jej naczynie i językiem oblizałem wargi.
-Może tak dziękuję?
-Za co? Za to, że mnie tu przetrzymujesz?
-Mam powody.-uśmiechnęła się obrzydliwie, po czym ponownie zawiązując sznurki, wyszła. Głęboko wypuściłem powietrze, opierając się o ścianę. Byłem zmęczony. Nie spałem całą noc, bojąc się, że zaraz wejdzie ten chłopak i coś mi zrobi. Zamiast tego podśpiewywałem sobie nasze piosenki, ale ewidentnie brakowało mi głosów chłopaków. Poruszałem dłońmi czując, że sznurki są nieco poluzowane i uśmiechnąłem się sam do siebie. Postanowiłem zaryzykować, bo mimo wszystko nie chciałem dłużej tutaj siedzieć. Jedną ręką starałem się odszukać telefon, który był schowany w mojej kieszeni. Do tego musiałem się trochę wysilić ,bo jednak nie było to takie proste. Ale gdy wreszcie mi się udało, na ekranie zobaczyłem kilkanaście nieodebranych połączeń od przyjaciół. W duchu cieszyłem się, że wyciszyłem urządzenie, bo na pewno teraz już bym go nie miał.
-Perspektywa Cassie-
Razem z Harry'm siedzieliśmy wtuleni na łóżku, oglądając jakiś film, który nawet mnie nie interesował. Martwiłam się, bardzo się martwiłam. Nie miałam ochoty na nic, oprócz przytulenia blondyna. To w tej chwili było mi najbardziej potrzebne. Chciałam wiedzieć, że wszystko z nim w porządku, że nic mu nie grozi, ale niestety nie wiedziałam. Nie mogłam czekać to wieczora, musiałam zrobić coś teraz. Tylko co?
-Cass, uspokój się.-Harry odwrócił swoją głowę, tak by patrzeć w moje oczy. On też się martwił, widziałam to. Nie mógł udawać, przynajmniej przy mnie mu się to nie uda.
-Martwisz się tak samo jak ja.-odparłam dokładnie lustrując jego mimikę twarzy, która złagodniała po tych słowach. Ulżyło mu.
-Tak.
-Więc nie mów, że ja mam się nie przejmować, skoro wiesz co czuje.
-Kocham Cię.-szepnął w moje włosy, potęgując ciepło, które rozlewało się w moim organizmie. Jego loki były tak zabawnie rozczochrane, że nie mogłam się powstrzymać od dotknięcia ich.
-Ja Ciebie też.-westchnęłam, muskając palcami jego rozgrzany policzek. Moje usta uformowały delikatny uśmiech, gdy patrząc w jego zielone tęczówki, czułam się kochana i doceniona. A tak właśnie, zawsze chciałam się czuć.
 Właśnie w tej chwili zadzwonił mój telefon, pokazując dobrze nam znany numer, dzięki czemu serce na chwile mi stanęło. Dzwonił Niall, tak Niall! Drżącymi rękoma przesunęłam palcem po szybce i odebrałam połączenie.
-H, halo?-wyjąkałam, patrząc na chłopaka siedzącego obok.
-Cassie!-usłyszałam w słuchawce swoje imię, wypowiadające przez głos Horan'a.
-Niall?
-Cassie, musicie mi pomóc. Błagam jak najszybciej, jestem w...-przerwał.
-Niall, słyszysz mnie?
-Idzie tu, proszę pomóżcie mi.-dalej słyszałam tylko dźwięk zakończonego połączenia. Jak mam mu pomóc jak nie powiedział mi, gdzie jest, cholera! Szybko zerwałam się z łóżka i pospiesznie zbiegłam na dół. Tak jak myślałam, pozostali ciągle tam siedzieli.
-Niall dzwonił!-krzyknęłam, tak by mnie usłyszeli. Momentalnie wszyscy  spojrzeli w moim kierunku i równocześnie podeszli bliżej.
-Co mówił?-zapytał zdezorientowany Zayn.
-Prosił o pomoc.-wydukałam, czując jak po policzku spływa mi łza. To dla mnie, stanowczo za dużo. Od razu poczułam, że zostaję przyciągnięta do mojego chłopaka i zamknięta w jego ramionach.
-Powiedział gdzie jest?
-Chciał, ale zdążyłam usłyszeć, że ktoś idzie i zakończył połączenie.-wyjaśniłam zdruzgotana. Tak bardzo chciałam, żeby to tylko był żart. Wygląda na to, że moje przypuszczenia się sprawdziły. Odruchowo spojrzałam na Liam'a, który wyglądał przez okno z grobową miną.
-Co robimy?-spytał Louis, który dotąd nie zabierał głosu.
-Nie wiem.-Payne przejechał dłonią po włosach.-Nie możemy do niego zadzwonić, bo jak mówił ktoś do niego poszedł. Tak samo, nie możemy powiadomić policji.
-Dlaczego?
-Bo jak to zrobimy, w mediach rozpęta się burza, a porywacze na pewno będą chcieli okupu. Poczekamy aż zadzwoni jeszcze raz, ale jeśli tego nie zrobi, zaczniemy go szukać.-wyjaśnił i oddalił się od nas. Pokiwałam z niedowierzaniem głową i mocniej wtuliłam się w ciało Harry'ego. Co tu się działo?

Wytrzymać chcę jeszcze parę tych chwil.
Bo ciągle mocno czuję, że nie opadliśmy z sił.

***
To tyle od mnie dla was.
Mam wiele nominacji, dlatego w następnym poście je uwzględnię. 
Kocham Was <3 
Wszystkiego najlepszego Zayn!